Stoelendans en cheesecake

6.00 uur: Na een kort nachtje gaat mijn wekker. Na twee weken non-stop uitslapen is dit wel ff wennen. Maar nog voordat ik daar over na kan denken bekruipt mij het fijne gevoel dat vandaag dé dag is.

Ruim op tijd kom ik aan op het station. Ik check om 7.22 uit bij Connexxion om vervolgens bij de Kiosk mijn persoonlijke kortingsbon in te wisselen. Voor € 2,50 een koffie en een American Cookie. Ja mensen, de NS weet het mooi gemaakt......maar dan moet je dat bonnetje dus wel ff uitprinten en meenemen. Tja, de digitale wereld "kijk, hier is de bon op mijn mobieltje" is de NS nog vreemd. Beetje jammer, maar gelukkig was de redding (drie keer raden.....het is groen met bruin en begint met een S) nabij!

Om 7.35 was daar dan de Internationale trein. Een tikktje zenuwachtig over wat ik zou aantreffen (je zult maar 5,5 uur naast een stinkende Chinees moeten zitten bijvoorbeeld) stap ik met rugzak én koffie de trein in. De trein is vol, bomvol. Je waant je gelijk in backpackerssfeer, bovenop de bagagerekken krioelt het van de rugzakken, waarbij de touwtjes door de gaatjes door de zwaartekracht naar beneden worden gehouden. Zodra de trein gaat rijden zwieren ze sierlijk mee op de cadans. Op de stoelen zitten voornamelijk jonge reizigers, backpackers, en hier een daar een verdwaalde 65 plusser. Er heerst een serene rust zodra we zijn vertrokken. Bijna eng, zo stil is het. Ik zit naast een stel Argentijnen die weinig spraakzaam zijn. Pas later besef ik me dat zij ingestapt zijn in Amsterdam en begrijp ik waarom ze bijna de hele reis slapen... ;-)

Vanwege de drukte in de trein was ik super blij met mijn stoelreservering. Kan je gewoon lekker blijven zitten. Maar niet iedereen snapt dat natuurlijk. Zo ook een stel Zuid-Amerikanen, drie jonge gasten, ik gok een jaar of 20, die volgens mij rechtstreeks vanuit de kroeg de trein in zijn komen rollen. Tot aan de grens ging het goed en hadden ze hun boeltje heerlijk uitgestald. Maar vanaf Osnabrück begon de stoelendans. Je kunt best op een gereserveerde plek zitten, tot de halte waar de reservering in gaat. Zo moesten de gasten vanaf de grens na elke halte verkassen. Prachtig gezicht.....en die Duitsers ook rustig wachten. Terwijl de jochies hun boeltje en hun kater bij elkaar zoeken. Ze hebben stug volgehouden maar zijn uiteindelijk toch in het gangpad beland.

Rond de klok van 13.15 reden we Berlin Hauptbahnhof binnen. Vanuit de trein een mooi station, glazen dakje erop......tot je uitstapt en merkt dat het minimaal 5 etages hoog is (als het niet meer is want ik heb niet geteld...) Op zich niet erg, maar probeer dan maar eens de kaartjesautomaten te vinden. Gelukkig voor mij ging dat snel maar die automaten......tja......leve mijn lieve glimlach en dank aan de Duitse meneer die het mij even piekfijn heeft uitgelegd en voorgedaan. De reis naar het East Seven Hostel kon beginnen.

Net voor de regenbui daar aangekomen. Natuurlijk niet zonder slag of stoot want uitgerekend nu gaan ze werken aan het spoor dus heb ik me een ongeluk gezocht naar een trein die niet reed!
Het hostel is een perfecte plek in de wijk Prenzlauerberg, waarover later vast meer.

Even snel m'n spullen in de kamer gedropt, bed opgemaakt en toen de stad in......dacht ik.......die regen.....met bakken tegelijk! Dus plannen aangepast en hier op de hoek koffie gedronken en mezelf getrakteerd op homemade cheesecake dabei! Smullen!

Na de bui een wandeling naar Alexanderplatz, fietstour voor morgen geboekt en rondgelopen op de markt aldaar. Veel rondgekeken en me verbaasd over de über relaxte sfeer die hier hangt. Je kunt hier echt jezelf zijn en het voelt echt alsof je voet zet in de hippie cultuur. Alles kan en mag, naja....bijna dan! Want de polizei ist altijd dichtbij! ;-)

Tegen de avond sjiek gedineerd met een Duitse curryworst, verstopt onder een laag ketchup.....genieten hoor! Daarna een poging tot een 'biertje', gaat hier alleen maar met halve liters......gelukkig biedt de supermarkt uitkomst. En die is nog goedkoper ook!

Nu ik aan het eind van dit verhaal ben, merk ik dat het misschien best een lange is. Je maakt ook zoveel mee! Zo lig ik nu op de kamer met twee Canadezen en een Australiër. De Canadeze dames zijn druk met het online bekijken van wedding dresses. Ik heb zojuist gemeld dat ik het idee heb dat ik in het soortgelijke tv programma zit; say yes to the dress. In Canada gaat het dus echt zo. :-)

Voor nu oordoppen in en oogjes toe!

See ya!