Zweet, druppels, en tranen

Terwijl het zweet van m’n rug afdruppelt, kom ik bij van de eerste heftige dag in Kameroen.
De reis naar Douala was lang, maar met het personal entertainment system, is het zo voorbij. Naar Tripoli was het dik 3 uur vliegen en moesten we daar het vliegtuig even uit, om vervolgens om 7 uur lokale tijd (in Tripoli is het 1 uur later) door de vliegen naar Douala. Deze vlucht zou zo’n 4,5 uur gaan duren maar ‘vloog’ voorbij door het gezellige gezelschap aan boord. Ik lig goed in de markt bij de stewards uit Tripoli weet ik nu ;-) M’n eerste e-mail adresje is binnen haha!
De aankomst op het vliegveld was letterlijk adembenemend, niet alleen vanwege de hoge luchtvochtigheid en de klap in je gezicht qua temperatuur (ik zal het niet te hard zeggen, maar het is hier 30 graden…), maar ook vanwege al die mensen die daar op je staan te wachten in de ontvangsthal. Het zag er letterlijk ‘zwart’ van de mensen!!
Iet voor middernacht kwamen we aan in het Baptist Centre in Douala, we waren opgehaald door Massah, een, zoals de naam al doet vermoeden, massaal grote neger ;-) Maar wel een fijne vent, die er voor zorgde dat we veilig en wel aankwamen in het Baptist Centre, alleen jammer was dat hij een drempel over het hoofd zag en wij bijna letterlijk gelanceerd werden :D Ach, zo maak je nog eens wat mee! Don’t worry at home!
Na een biertje en een gezellig praatje met Jeltje van het Baptist Centre zag ik om 1.30 mijn kussen, om er vervolgens om 7.30 weer uit te komen. Heel goed geslapen had ik niet, maar het was een wonder dat Gon geen hele bossen heeft omgezaagd vannacht, dus het viel me alles mee ;-) Even opfrissen en om 8.30 klaar voor het ontbijt……koffie, thee, stokbrood, omeletje……wat een service! Je zou bijna denken dat je op vakantie bent :D
Om 9 uur vertrokken naar Mutengene, voor een viering van het leggen van de eerste steen voor een nieuw revalidatiecentrum voor gehandicapten. Onderweg m’n ogen uitgekeken, rustig met 100 km per uur over zeer slecht geasfalteerde wegen met gaten en zand, koeien, mensen, fietsers, het maakt niet uit, het loopt hier allemaal op de weg. Ik ben wel vaker onder de indruk van verkeerssituaties in het buitenland, maar geloof me, dit slaat echt alles! Langs de kant van de weg zie je ook echt van alles, eerst kom je langs de meubelboulevard, die voornamelijk bestaat uit foeilelijke stoelen, dan komt de houtverkoop, gevolgd door de bromfietswerkplaats en de Beter Bed op z’n Afrikaans (lees: enkel matrassen en voor de rijke stinkerds kun je ook een bedombouw van hout kopen, Rein: eat your heart out!)
Eenmaal aangekomen in Mutengene werden we met open armen ontvangen. We voelden ons echt hoog bezoek, en ik kan je vertellen, dat is niet altijd leuk……die 200 ogen prikten echt in mijn rug……ik voelde me net een of andere celebrity! Ik heb nog net geen handtekeningen uit hoeven delen, maar foto’s zijn er zat gemaakt :D De lunch die we aangeboden kregen bestond uit spinazie op twee manieren, vis met het hoofd er nog aan, keiharde banaan, loeihete rijst, en nog wat fruit. Ik heb de middag dus maar geteerd op 2 papaya’s, en was blij dat ik nog een krentenbol over had in mijn tas :D
Na alle festiviteiten zijn we nog even bij het oude revalidatiecentrum wezen kijken, en geloof me of niet, wat is dat indrukwekkend zeg! Zielig zijn ze zeker niet, maar het doet toch wel wat met je als je al die kindjes zo ziet, misvormde beentjes, verstandelijke handicap, in een rolstoel etc etc. Wat ben ik toch blij dat we hier met een doel zijn, en die kinderen dus kunnen gaan helpen!
De schemer valt hier nu in, en ik heb ondertussen al een lekker biertje genuttigd. We halen zometeen pizza en kletsen nog wat gezellig. Het is ontzettend goed vertoeven hier dus we hebben het enorm getroffen. Morgenochtend vroeg gaan we richting Bamenda, waar we zo ongeveer een uurtje of 6 voor zullen moeten rijden. Het begin van het echte avontuur…..

Lieve allemaal, succes in de sneeuw! Wij zijn erg blij dat we hier even mogen uitzweten ;-)
Tot de volgende keer!
Groetjes, Evelien