Floortje Dessing on tour...

M'n batterij om alle indrukken te kunnen verwerken is bijna leeg. In een week tijd hebben we zoveel gedaan dat ik van voor niet meer weet dat ik van achteren nog leef ;-)

We hebben hard werk verricht in Bamenda. Bij aankomst, na een busreis van ongeveer 6 uur zijn we gelijk naar het kantoor van de IYVF (International Youth Volunteer Foundation) gegaan, waar we kennis maakten met de andere personen die allemaal hun aandeel zullen hebben in het project. Samen met deze mensen, een stuk of 12 in totaal, hebben we het terrein bekeken waar het centrum voor mentaal gehandicapten moet gaan komen. Ik weet nu hoe een koe zich voelt als hij vervoerd moet worden, sjonge jonge, het motto wat hier geldt is namelijk: "er kan altijd nog meer bij". Zo zaten we dus met een man of 10 in een klein busje, lekker op elkaar gepropt, en reden we over zandweggetjes met diepe kuilen en hobbels. De bus waarin we zaten zou in Nederland al twintig keer afgekeurd zijn, amar hier is dat heel normaal :D

Op het terrein kregen we netjes bouwhelmen aangereikt, stel je voor dat er een vogel op je hoofd poept.....:D Het was een groot, droog stuk land, maar wel goed egaal, dus ideaal voor de bouw. Na wat discussie over de bouwplannen hebben we nog wat gedronken. Dat doe je dan ergens onder de grond in een kamer met gordijnen langs de muur, en dat noemen ze dan een luxe restaurant! Echt, je lacht je kapot :D

De eerste nacht in Bamenda heeft Gon ongeveer 10 hectare bos omgezaagd, met als gevolg dat ik om 7 uur als een zombie naast m'n bed stond ;-) Gelukkig maakte het pancake ontbijt veel goed :D

Om 8 uur zouden we worden opgehaald voor het bouwoverleg. Maar in 'African time' is 8 uur rustig 9 uur. Dus begonnen we ruim een uur later, maar dat maakt hier dus schijnbaar niets uit. Er stond voor ons een bureau met stoelen klaar, een naambordje en een flesje water, alsof we een persconferentie moesten houden :D Na de vergadering kregen we een soort van gebak met thee.....of was het nou koffie? Laat ik het er maar op houden dat het iets ertussenin was......slootwater dus ;-) Proost!

's Middags kon ik het niet laten om even bij het Baptisten schooltje te kijken. We werden zeer hartelijk ontvangen en maakten een afspraak om rond een uur of 3 terug te komen zodat ik de kinderen wat vragen kon stellen. Na de lunch bij moppentopper koning Huub (uitleg volgt later wel) was het dus zover en zette Juf Evelien from Holland, voet in het eerste klasje van de secondary school. Kinderen in de leeftijd van 10 tot 13 zitten hier met z'n vijftigen bij elkaar in één klas. Toen ik binnenkwam stonden ze allemaal op om me te groeten en dat ging zeer gedisciplineerd! Ik was echt stomverbaasd. Na kort overleg met de juf heb ik ze wat woordjes geleerd en afgesloten met een liedje, wat een belevenis! Niet alleen het feit dat ze alles zo ontzettend goed oppikten, en gelijk alles in hun schrift schreven, maar een discipline in die groep! 50 kinderen bij elkaar, maar een orde! Ik heb zeer veel respect voor de leraren die hier voor de klas staan, want 50 kinderen is voor hun nog weinig. Op de primairy school heb je er zo 100 in je eentje. De ervaring was enorm, ze zongen nog een liedje voor me, iets met you're welcome in the name of the Lord.....iets waar ik intussen al aardig aan gewend ben (dat gezang en gelul....*oeps*.....over 'the Lord).

Weer een dag later, en een hoop mosquito bites verder......hadden Gonnie en ik een bezoekje bij de artsen op het programma staan, en gingen de heren met het bouwplan aan de slag. Om een goed beeld te kunnen krijgen van de kinderen die geplaatst gaan worden, was een gesprek met deze artsen zeer belangrijk. De laatste arts, Dr Thierry, werkt in het Bamenda Hospital en gaf ons ook nog even een rondleiding. Ik viel van de ene shock in de andere........het is zo anders dan bij ons! Kinderen op de kinderafdeling die malaria hebben en de hele dag op bed liggen met een infuusje in de arm wat vastzit met een houtje. Er wordt niet voor eten gezorgd, dat moet de familie allemaal zelf doen, net als de was. Het was echt een drukte van jewelste, iedereen bemoeit zich met iedereen. Hoewel ik wel sterk de indruk heb dat ze hier op hun manier wel de zorg krijgen die ze nodig hebben, was het voor mij als 'rijke Westerling' toch wel even slikken....

Mede daarom, heb ik Dr. Thierry uitgenodigd om die avond bij mij alle babykleding op te komen halen. De kinderen die hier al ziek zijn hebben zo weinig, dat die kleding heel goed van pas komt.

's Avonds zijn we nog met een aantal personen van het project uit eten geweest en hadden we gelijk al een patiëntje mee, Bless, een jongen van 13 met een aparte tic, en een ontwikkelingsachterstand. Je kon wel goed met hem communiceren, dus dat was erg gezellig om een beetje met hem te kletsen. Hij heeft het diner van het jaar gehad, kip met frietjes. Je had het kind moeten zien eten! Alles ging op, óók de botjes :D


Wist je dat?
- Ze hier 'net als vroeger' op een houtvuurtje koken?
- Ze dat in een restaurant ook doen, en je daarom soms 2 uur moet wachten op je eten?
- Ze de kip zelfs nog moeten vangen!
- Dat hier heel normaal is?

- Gon heel hard kan snurken?
- Zelfs Peter, die in de andere kamer sliep, dat kon horen?

- Ik toch wel en heel klein beetje bang ben voor kakkerlakken in de kamer?
- Paul en Peter dus wakker werden van mijn gegil? :D

- De gaten in de weg hier net zo groot zijn als een rotonde?
- De vrouwen hier met gemak 25 kilo rijst op hun hoofd vervoeren?

- De kinderen hier ruim een uur naar school moeten lopen
- Zij dat helemaal niet erg vinden?
- En erg braaf hun huiswerk maken?

- Gonnie echt iedereen hier kent?
- Het daarom altijd vol zat op de stoelen bij onze kamer?
- Dat overigens wel heel gezellig is?

- Dat we een kindje wilden helpen wat o-beentjes heeft?
- Dat haar moeder dan gewoon zegt dat ze geen tijd heeft?
- Wij dat onbegrijpelijk vinden?

- Peter het erg moeilijk had toen zijn aansteker kapot ging en hij geen pijp meer kon roken?
- Ze hier dode rattan langs de kant van de weg verkopen?
- Dat hier een delicatesse schijnt te zijn?
- Alle kinderkleding heel goed terecht is gekomen?

- Ik verliefd ben op al die lieve chocolaatjes hier.
- Ik ze het liefst allemaal mee naar huis wil nemen, maar m'n backpack te klein is?
- Die lieve kleine ukkies soms spontaan gaan huilen bij het zien van zo'n grote 'white woman'?
- Ik ze toch altijd om krijg met mijn verleidelijke glimlach? ;-)


En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat zal ik jullie maar niet aandoen :D

We zijn ondertussen weer in Douala, en hebben net even heerlijk gezwommen in het zwembad, het is hier namelijk bijna veertig graden, dus echt niet uit te houden, helemaal niet in de zon! Bruin zijn we dus zeker niet, maar we genieten wel van de laatste zonnestraaltjes, voordat we weer de sneeuw moeten trotseren.

Bij thuiskomst zal ik nog wel een blogje plaatsen, voor nu ga ik nog even genieten van een koud biertje, een lekkere Afrikaanse maaltijd en de omgeving. Vanavond laat vliegen we helaas alweer naar huis :-(


Ik blijf van de ene verbazing in de andere vallen...