Time to say goodbye...

En voordat je er erg in hebt, is zo´n week alweer voorbij en moet je afscheid nemen van alle lieve mensen die je hebt ontmoet. Hoop je dat jouw bijdrage voldoende is geweest, en ze het nu zelf kunnen afmaken. Hoop je dat alle actiepunten uitgevoerd gaan worden, en dat de kinderen nog steeds met hun speelgoed spelen dat jij ze hebt gegeven.

Een week is te kort om alles te kunnen doen wat je wilt doen, maar het belangrijkste is dat we wel de basis hebben gelegd voor het nieuwe project. De plannen staan op papier, ze weten wat ze moeten doen. Door uitwisseling van onze kennis met die van hun, kunnen we het nu echt gaan realiseren, en hopen we dat er volgend jaar een prachtig gebouw staat waar we alle kinderen kunnen opvangen, die dat zo hard nodig hebben.....

De terugreis ging op z'n Afrikaans gezegd voorspoedig; 'maar' 1 uur vertraging ;-) Bij het instappen in het vliegtuig in Douala schrok ik me rot omdat ik mijn naam al hoorde in het gangpad: "Hello Evelien!! How are you today?" Oh my God, daar stond Motasem, de steward die ik had leren kennen op de heinreis, met een glimlach van oor tot oor :D Ondanks het feit dat het geen verkeerde verschijning was, wist ik toch even niet waar ik moest kijken......:D
Gelukkig ging hij er in Cotonou alweer uit, en kon ik proberen een tukkie te doen. Dat lukte pas toen we in Tripli overstapten op een vrijwel leeg vliegtuig, en ik 3 stoelen voor mij alleen had. Al met al is de reis wel meegevallen, maar hebben we er toch ruim 12 uur over gedaan voordat we thuis waren.

De ervaring die ik heb opgedaan afgelopen week is eigenlijk niet met woorden te beschrijven. Je moet het voelen, ruiken, proeven. Het is een wereld van verschil, alsof je 50 jaar terug gaat in de tijd. De mensen kennen daar geen luxe die voor ons zo normaal is. Ik kom thuis en neem een warme douche, heb genoeg handdoeken om mezelf af te drogen, kan mijn haar kammen en mezelf mooi maken als ik dat wil. Mijn warme bed slaapt heerlijk, en voordat ik slaap val kijk ik nog tv. De volgende morgen sta ik uitgerust op en ga rustig naar een schone wc, voorzien van wc-papier, om vervolgens mijn broodjes in de oven te doen en ze daarna te nuttigen met genoeg keuze uit verschillende soorten beleg. Ik heb hier een goede baan, kan mijn eigen rekeningen betalen, kan studeren, heb een eigen auto, kan op vakantie, en als ik ziek wordt kan ik naar de dokter.

In Kameroen is bovenstaande totaal niet vanzelfsprekend. De mensen kennen er geen luxe. De manier van leven hangt af van je inkomen. Als je geluk hebt, kun je als kind naar school om zo een zekere toekomst op te kunnen bouwen. Maar heb je pech, dan blijf je je hele leven thuis. Als je ouders het schoolgeld niet kunnen betalen houdt het al snel op natuurlijk. In Kameroen slapen de mensen op schuimrubberen matrassen, als zij die al kunnen betalen. De douche is een emmer met water, gehaald uit een rivier 10 kilometer verderop......tenzij er een (drink)waterpomp in de buurt is, dan kun je daar je water halen. Het toilet is overal waar je maar wilt, meestal ergens in een hoekje of ergens in een goot. Met temperaturen boven de 25 graden kun je je denk ik wel voorstellen hoe dat moet ruiken. Met het weinige geld wat ze hebben kopen ze eten en drinken, meestal vis en rijst. Dat is het goedkoopste, kun je meer geld missen, dan eet je kip, of rund. Koken doe je op een houtvuurtje ergens buiten voor je huis. Desondanks smaakt dat prima :D
Als mensen ziek worden (malaria of HIV, zijn de grootste ziektes in Kameroen) is het nog maar de vraag of ze een dokter kunnen betalen. Kinderen met bijvoorbeeld o-benen blijven vaak rondlopen met hun klachten, net zo lang tot zij niet meer kunnen lopen. Simpelweg omdat ze geen geld hebben voor een behandeling, gelukkig kunnen wij daar met onze kennis aan bijdragen, en zorgen dat deze kinderen geholpen kunnen worden, nog voordat de problemen verergeren.

Ik heb geleerd dat ik absoluut blij mag zijn met alles wat ik hier in Nederland heb, want een gemiddelde Kameroenees kan zich een leven zoals wij hebben niet voorstellen. Ze zijn daar al blij met mijn oude t-shirts en voelen zich dan helemaal hip :D En dan maken wij ons druk over of we er wel modieus genoeg bijlopen.......


Moraal van het verhaal, denk eens verder dan alleen aan jezelf en probeer blij te zijn met wat je hebt! Want geld maakt echt niet gelukkig ;-)



Inmiddels heb ik na 15 uur slaap m'n draai weer redelijk gevonden, en geniet ik na van de mooie week in Kameroen. Ik wil zeker nog een keer terug, want ik heb zoveel lieve mensen ontmoet en ben erg benieuwd hoe het project verder gaat verlopen, en of ze hun afspraken nakomen ;-)
Dit was dus het laatste reisverslag over mijn ervaringen in Kameroen, wil je meer weten, dan kom je maar eens de foto's en film bekijken.
Over 2,5 maand weer een nieuwe serie reisverslagen, maar dan vanuit Azië! Tot dan, en bedankt voor het volgen van deze trip!

Liefs, Evelien